Пред осум децении, на 6 август 1945 година, беше фрлена атомската бомба врз Хирошима, со невидени деструктивни ефекти и последици што беа непредвидливи.
Според проценките, ударниот бран директно уби околу 78.000 луѓе, а според официјалниот заклучок на јапонските власти четвртина век подоцна, од последиците загинаа 250.000 жители на Хирошима, завршувајќи во 1950 година.
Бомбата беше фрлена врз Хирошима во 8:15 часот наутро по локално време, а вкупниот број на жртви не може прецизно да се утврди поради бројните смртни случаи предизвикани од зрачење дури и децении подоцна.
Деструктивноста на новото оружје беше таква што понатамошниот јапонски отпор стана бесмислен, а непосредната последица од употребата на А-бомбата во Хирошима и Нагасаки три дена подоцна беше капитулацијата на Јапонија, објавена на 15 август и конечно потпишана на 2 септември, со што конечно заврши Втората светска војна.
Колку и да е морално проблематично, за што во Вашингтон беа совршено свесни, употребата на оружје од типот А, според проценката на американските стратези, по четири години ужасна војна во Пацификот, беше најбрзиот начин да се принуди Јапонија да ја запре војната, да капитулира.
Трагедиите на Хирошима и Нагасаки, употребата на ново оружје, и тоа на начин што недвосмислено покажа какви ќе бидат последиците од продолжувањето на војната, ги принудија дури и најтврдокорните застапници на продолжувањето на борбата во Јапонија да се повлечат.
Американците, заедно со Британците, опширно ја планираа инвазијата на Јапонија во последната фаза од војната, на која ѝ претходеше ужасно бомбардирање со конвенционално оружје. Последиците во Токио, на пример, во текот на ноќта на 9/10 март 1945 година, беа потешки отколку во случајот со често споменуваниот германски Дрезден, но и поради начинот на кој Јапонците градеа и живееја, дрвени куќи кои беа лесно запаливи и во исто време цврсто збиени. Се проценува дека во тоа време имало приближно 100.000 мртви. Според некои извештаи, десетици јапонски градови веќе биле уништени во американските бомбардирања, 64 од нив.
До јули 1945 година, Проектот Менхетен, американската програма за развој на атомско оружје, на која се работело со години, бил завршен.
Специјални верзии на Боингот Б-29, наменети за употреба на новото супероружје, биле стационирани на островот Тиниан во северниот дел од архипелагот Маријана.
Во исто време, со Потсдамската декларација од 26 јули 1945 година, Американците и Британците, заедно со Кина, ја повикале Јапонија безусловно да се предаде.
Меѓутоа, во Токио, иако постоела свест дека Јапонија е на работ на пораз, идејата за предавање била во голема мера незамислива.
Употребата на оружјето А дошла со согласност на Велика Британија. Квебечкиот договор од 19 август 1943 година помеѓу Черчил и Рузвелт вклучувал координација во развојот на ново атомско супероружје.
Наредбата за употреба е издадена на 25 јули 1945 година од генералот Томас Хенди, началник на Генералштабот на американската армија. Целите биле разгледувани долго време. Намерата била да се има најголем можен психолошки ефект.
Претходно било договорено оружјето А да се користи во Хирошима, Кокуро, денешен Китакјушу, местото на најголемата индустрија за муниција во Јапонија, Ниигата, пристаниште со значајна индустрија, и Нагасаки.
Идејата за бомбардирање на Кјото на крајот била отфрлена, делумно поради неговото исклучително историско и културно значење. Предлогот за таргетирање на Царската палата во Токио исто така бил отфрлен.
Хирошима, покрај важната воена индустрија, имала стратешко значење како команден пункт за јужна Јапонија, каде што се очекувала наводната инвазија. Се верува дека во градот имало околу 24.000 војници во времето на нападот. Сепак, околу 90 проценти од убиените биле цивили.
Во април 1945 година, Американците ја нападнале Окинава, каде што борбите продолжиле до јуни.
Од приближно 117.000 јапонски војници стационирани на Окинава во времето на нападот, околу 94 проценти биле убиени. За време на одбраната на Иво Џима претходно, дури 99 проценти од 21.000 јапонски војници таму загинале.
Конечно, и со децении по војната, низ целиот Пацифик се пронашле Јапонци кои не се предале, како што е Хиро Онода (1922-2014), кој се предал на Филипините дури во 1974 година.
Планот на сојузниците за инвазија на Јапонија, Операција Пад, проценил дека бројот на жртви ќе биде огромен.
Така, Хенри Стимсон, американскиот секретар за војна, проценил дека инвазијата на сојузниците ќе претрпи помеѓу 1,7 и 4 милиони жртви, со до 800.000 мртви, додека јапонските жртви се проценувале на помеѓу 5 и 10 милиони.
Владата во Токио имала 2,3 милиони војници во готовност за да ја брани Јапонија.
Јапонскиот заменик-началник на Генералштабот, адмиралот Такиџиро Ониши, проценил дека Јапонија ќе претрпи до 20 милиони мртви.
По откривањето на нуклеарната фисија во 1938 година, се појавија планови за создавање разорно оружје, за кое Алберт Ајнштајн и Лео Силард го предупредија претседателот Рузвелт на почетокот на август 1939 година. Двајцата беа мотивирани првенствено од стравот дека нацистичка Германија ќе ги престигне сојузниците во оваа област.
Следеше соодветна воена програма, особено забрзана кон крајот на 1941 година. Тоа беше Проектот Менхетен, предводен од генералот Лесли Гроувс.
Неговата вкупна цена денес се проценува на 27 милијарди американски долари.
Централен експерт, водач на тимот, беше Џулиус Роберт Опенхајмер (1904 – 1967) кој ја водеше лабораторијата Лос Аламос во Ново Мексико.
Воениот оперативен дел, бомбардирањето, го водеше полковник Пол Тибетс, раководител на 509-та група стационирана во воздухопловната база Вендовер, Јута.
Секој бомбардер направи најмалку 50 пробни фрлања на конвенционални бомби како дел од подготовките. Групата на Тибетс потоа беше стационирана на Тиниан.
Наредбата за нападот му беше издадена на генералот Карл Спац на 25 јули, потпишана од генералот Томас Хенди.
Претходно, успешен тест беше извршен на 16 јули во пустината на Ново Мексико, а 393-та бомбардирачка ескадрила Б-29 наречена Енола Геј полета од Тиниан во 02:45 часот. Потребни беа околу шест часа за да стигне до Јапонија.
Бомбата беше фрлена врз Хирошима во 08:15 часот по локално време, од надморска височина од околу 9.400 метри. Детонацијата се случила на околу 580 метри над градот. „Енола Геј“ бил оддалечен 18 км кога ги почувствувал експлозивните бранови.
Радиусот на целосно уништување во Хирошима бил околу 1,6 км. Пожарот се проширил на површина од 11 км2. Од воена гледна точка, ефектот бил постигнат.
Современата проценка на Фондацијата за истражување на ефектите од зрачењето проценува дека населението на градот во времето на бомбардирањето броело до 350.000, а дека до крајот на 1945 година загинале од 90.000 до 166.000.
Според јапонските наоди, 69 проценти од зградите во Хирошима биле уништени во тоа време.
Три дена по Хирошима, бил бомбардиран Нагасаки. Јапонија се согласила да се предаде на 15 август, што било потпишано на 2 септември 1945 година.
