Кога отидов во Античкиот театар, небото над Пловдив изгледаше немирно – тешки облаци полека се влечеа по ридовите, како да знаат дека оваа вечер нема да биде обична. “Ќе врне”, ги слушнав како велат зад мене, но никој не брза да се врати. Како можеше? Ник Кејв требаше да биде на сцената вечерва.
Кога влегов во театарот, мирисаше на влажен камен. Тие древни редови кои се издигнувале до небото изгледале како амфитеатар на боговите. Помислив колку е чудно – илјадници години по Римјаните, ние се собираме тука повторно, повторно за приказни, повторно за емоции. Само што овој пат нараторот е Австралиец во црн костум, со изглед на отворена бездна.
Се спуштав по камените скали на Античкиот театар и во мојата глава звучеше стихот од неговите песни “Сите имавме премногу тага…”. И си помислив – да, токму затоа сме тука. Да се сретне со убавината на трагедијата, која само Ник Кејв знае како да ја задржи на овој феноменален начин.
Сцената е гола и едноставна – едно големо пијано, еден микрофон, неколку светилки кои фрлаат долги сенки на камењата. Толку едноставно што речиси не изгледа како концерт. Повеќе како олтар.
И тогаш се појави. Без фанфари, без силни светла, без непотребна бучава. Тој само излезе, облечен во црно, и изгледаше како да ги исфрли сите разговори и звуци со неговото присуство. Дури и дождот, иако би му одговарал многу добро. Облечен во црн костум, висок, малку наведнат нанапред, како да носи нешто тешко во себе. Тој не рече ниту збор, само отиде до пијаното. Неговите прсти ги допреа копчињата и првите тонови се истураа како мастило во ноќта.
Тој започна со песни кои носат повеќе темнина отколку светлина. Секако, тој исто така ја изведе и “The Mercy Seat”, која е една од нашите омилени. Колин Гринвуд беше како сенка до него, поддржувајќи го басот, без да ја преземе сцената, без да ја наруши интимноста. Сè беше минималистичко – и токму таму беше моќта. Само личност, глас, музика и ноќ.
Ник едвај гледаше кон публиката, а кога гледаше, имаше поглед кој не застана на тебе, туку помина низ тебе како да бара нешто подалеку. Имаше многу зборови помеѓу песните – тивки, духовити, со тој чуден црн хумор кој само тој може да си го дозволи.
Заврши со “Into My Arms”. Знаете ли како е кога целиот амфитеатар престанува да дише? Кога секој збор е како молитва, но не е кажан гласно, туку шепот во нас? Стоев таму, очите ми беа водени и знаев дека сите околу мене поминуваат низ истото.
Кога последната песна замолчи, настана тишина. Никој не брзал да плеска. Ние само седевме таму и молчевме, како да мораме да се вратиме од некаде далеку. Потоа рацете беа кренати, започна аплаузот – долг и упорен, како благодарност, а не само исповед. Кога си заминував, помислив дека ова не е само концерт – тоа е средба со најчовечките и најболно убавите во нас.
