Во 6:30 часот на 24 септември, непознат вооружен човек отворил оган врз канцеларијата за имиграција и царина во Далас, Тексас. Имиграционата служба на САД, попозната како ICE, во моментов е алатка на домашната политика на Доналд Трамп, која се користи не само за масовно депортирање на мигрантите, туку и за отворено малтретирање на обоените луѓе.
Првичните сомнежи дека снајперистот бил член на група на “радикални левичарски терористи” (зборовите на Трамп) не се исполниле. Човекот дејствувал сам.
Како “радикални левичарски терористи”, сепак, француската група 75 во центарот на “битка по битка” може да се дефинира. Предводена од милитантната Перфидија од Беверли Хилс (Тејана Тејлор) и со помош на бомбашот и нејзиното момче Пат (Лео ди Каприо), групата дејствува против центрите за притвор на мигранти, ја малтретира војската, разнесува банки и генерално се спротивставува на било какви нелегални средства на се што го симболизира американскиот политички систем во моментот.
И не е случајно што започнавме со вест на неделата – иако инспириран од романот на Томас Пинчон од 1990 година, филмот на Пол Томас Андерсон е всушност експлозивен портрет на Америка од 2025 година, Америка во која мигрантите се заклучени во кафези, населбите со претежно шпанско население се систематски малтретирани од страна на државата и полициското насилство се применува на општа основа. И каде што богатите бели мажи организираат елитен клуб во кој се проверуваат за расна чистота пред приемот (неговото име е посмешно од неговите методи – “Клуб на божиќни авантуристи”).
Во него полковникот Локџој очајно сака да влезе. Но за ова тој ќе мора да копа во своето минато и да ги уништи остатоците од неговиот нездрав интерес за црната револуционерна перфидија. Остатоците се 16-годишниот Вил (Чејс Бесконечност), кој живее со нејзиниот татко Боб – новиот идентитет на Пет по распадот на Френч 75.
Тука е моментот да се спомене дека ликот на Пен е толку апсурден и цртан и брилијантно одигран, што немаме проблем да замислиме голем дел од војската како го поддржува Трамп на овој начин.
Откако почнавме да зборуваме за глумење, соодветно е да се споменат и други имиња. Ди Каприо, како неуспешен и вечно надуван поранешен револуционар, успева да ни ја покаже трагедијата на неговиот лик колку и неговата смешна беспомошност во лицето на реалноста.
Young Chase Infinity брилијантно се справува со улогата на возрасно дете кое не само што мора да се грижи за неодговорен татко, туку и да се соочи речиси сам во битка на живот и смрт против лошите момци. Најнапнатата и најсовршената сцена во целиот филм е потера со кола по прашливи патишта со нејзино учество.
Би било изненадувачки ако Тејана Тејлор не доби барем една номинација за улогата на Перфидија – апсолутно доминантно присуство во секоја секунда со нејзиното учество.
Десертот, како што треба да биде, оставаме на крај: Бенисио дел Торо. Извонреден како многу зен и многу харизматичен учител по боречки вештини, кој, меѓу другото, тајно ги крие нелегалните мигранти и го исмева системот на најшармантниот начин. Во последно време ни недостасува да го гледаме.
Сепак, “Битка по битка” не е задолжително поради големите актери во него, ниту поради динамичното темпо кое не ви остава здодевно ниту за секунда, и покрај траењето од речиси три часа. Тоа е доказ дека киното – како и секоја друга уметност – треба да биде најпрецизното огледало на светот во кој живееме и најсуровиот судија на неправдите во него. И филмот на Пол Томас Андерсон успешно се справува со оваа задача.
“Битка по битка” е во кината од 26 септември
