Кога пред девет месеци, претседателот на Србија одлучи да го подигне Ѓациленд во Пионирскиот парк пред Претседателството, се надеваше дека тоа ќе биде клучот за победа над Шарената револуција. Но, очигледно претерал и ја преценил важноста на таа спогодба. Ѓациленд не му донесе победа, ниту му обезбеди власт. Тоа само уште повеќе го намали неговиот углед во светот, од каде доаѓаат сè почестите изјави дека овој воен логор, заснован на рускиот титус, е потсмев што не доликува на нормална демократска држава.
Соговорниците на „Данас“ се согласуваат дека Александар Вучиќ нема да падне од власт поради Ѓациланд, но дека шаторската фавела сигурно нема да го задржи во неа, ниту ќе му ги врати разнишаните рејтинзи. Жителите на таа тврдина, како што велат нашите соговорници, ќе бидат лојални пропорционално на парите што ги добиваат. А тоа не може да трае вечно. А „момците“ се подготвени да избегаат во моментот кога ќе почувствуваат дека доаѓа промена.
Срамниот табор нема да го заштити Вучиќ од пад на рејтингот
„Еден беден и срамен табор нема да го заштити Вучиќ од ништо, а камоли од пад на рејтингот. Сите очајнички обиди да се прикаже како сакан политичар пропаѓаат. Чациланд е еден од тие обиди. Срамот што ѝ беше нанесен на Србија е голем, но може да се исправи“, изјави за „Данас“ Владимир Пајиќ, пратеник на ПСЖ.
Предраг Петровиќ од Белградскиот центар за безбедносна политика за „Данас“ изјави дека претседателот на Србија претерал во многу работи, но дека претерувањето не се однесува само на Ѓациланд и не се само шаторските населби главниот фактор што може да го чини владата.
„Тој тргна од претпоставката дека студентите и опозицијата ќе го окупираат тој простор пред него, бидејќи тоа е вообичаено во недемократските системи и дека за една третина ќе спроведат обоена револуција, т.е. ќе ја нападнат зградата на собранието и претседателството. И од таа гледна точка, тој ја постави својата паравоена единица таму да ја чува. Од негова гледна точка, тоа беше рационална лекција, која му донесе привремени поени, но не му донесе ништо на долг рок“, смета Петровиќ.
Од својот страв, вели нашиот соговорник, Вучиќ го продолжил опстанокот на Ѓациленд, кој станал и место на инциденти, што дополнително ја поттикнало идејата во светот дека тоа е потсмев што не доликува на нормална демократска држава.
„Особено затоа што тој камп нè потсетува на она што можевме да го видиме во Украина, на оние немири организирани од проруските сили за да ги искористат своите против своите противници. Паравоените сили, дури ни војската, не можат да победат во огромен бунт на луѓето. Тие можат да предизвикаат голема штета и да доведат до крвопролевање“, вели Петровиќ од БКБП и додава дека ограничени инциденти би му одговарале на Вучиќ.
Нашиот соговорник забележува дека Вучиќ е во неволја, бидејќи е свесен дека се преминати многу граници, многу луѓе се претепани, уапсени, а многумина се обвинети за насилно уривање на уставниот поредок.
Ѓациланд не е избор за Вучиќ, тој е неизбежен.
Растислав Диниќ, заменик на ЗЛФ и професор на Филозофскиот факултет во Ниш, смета дека Ѓациланд не е избор за Вучиќ, туку неизбежност. Тој, вели тој, е буквално последна одбрана на неговиот узурпирачки режим.
„И сега е јасно дека тој последен ред е составен само и само од платеници, осудени криминалци и бандити, и од уценетите сиромашни и социјални случаи. Секако дека ова е потсмев и секако најотворено ја разоткрива криминалната и насилна природа на режимот на Вучиќ, но на тој режим не му останува ништо друго, сега има само лоши потези што брзо го водат кон неговиот неизбежен крај“, забележува Диниќ и додава дека не е важно дали Вучиќ е преценет или потценет од важноста на Ѓациленд.
Тие се „студентите“, ќе останат во кампот додека Вучиќ може да ги измами со парите.
На прашањето колку долго може да преживее таа шаторска населба пред парламентот, Зоран Живковиќ, поранешниот премиер на Србија, за „Данас“ вели дека таа ќе исчезне сама по себе.
На прашањето дали сето ова може да го чини Вучиќ владата, соговорникот на „Данас“ одговори дека тоа требало да го чини владата одамна ако групата што некогаш постоеше и се нарекуваше опозиција си ја завршеше работата.
„Доколку беа создале заеднички список пред пет години, Вучиќ одамна ќе беше или во Падинска скела или во затвор. Сега, технички, тие треба само да го поддржат студентскиот список и тоа е победа“, вели Живковиќ.
Сепак, поранешниот прогресивен Драган Шормаз верува дека ниту Ѓациланд ниту протестите на студентите и граѓаните не можат да го чинат Вучиќ владата.
Тој потсетува дека Миле Додик го видел сето ова и избегал од прегратката на Вучиќ.
„Политичката нестабилност во Косово го одложи формирањето на Заедницата на општини со српско мнозинство, но и тоа ќе се случи наскоро! На тој ден, употребната вредност на Вучиќ ќе биде сведена на нула. Затоа, Вучиќ нема да биде уништен со русофилизација и косовизација на улиците. Вучиќ ќе биде уништен, како и радикализмот засекогаш, од неизбежноста на членството на Србија во ЕУ и НАТО“, заклучува поранешниот прогресивец.
