Иако Алберт ДеСалво ја призна одговорноста за 13 убиства, прашањето за неговата вистинска улога продолжува да се дебатира. Приказната за Давител не е само приказна за криминал, туку и за атмосферата на паника, несигурност и параноја што го карактеризираше еден американски град во 1960-тите.
Кој беше Алберт ДеСалво?
Алберт Хенри ДеСалво е роден во Челси, Масачусетс, во 1931 година. Неговото детство било обележано со сиромаштија и насилен татко, што оставило длабоки лузни во неговата психа. Како момче западнал во проблеми со законот, а на 12-годишна возраст завршил во поправно училиште.
Подоцна служел во американската армија (1948-1956) и се оженил со германската имигрантка Ирмгард Бек, со која имал две деца. Но, зад семејниот живот стоел криминален образец: кражби и сексуални напади во кои се претставувал како „Човекот што мери“ и „Зелениот човек“.
Серија убиства
Во јуни 1962 година, во Бостон започна серија брутални злосторства. Жртвите – жени на возраст меѓу 19 и 85 години – беа убиени во своите домови, најчесто со давење со чорап, ремен или јаже. Карактеристичен потпис на сторителот беше карактеристичен јазол на алатката за давење.
Првите жртви биле постари жени: Ана Слесерс (55), Мери Мален (85), Нина Николс (68) и Хелен Блејк (65). Полицијата набрзо сфатила дека имаат работа со еден од најопасните сериски убијци во американската историја.
Подоцна, цел на нападите беа помлади жени, вклучувајќи ја и 19-годишната Мери Саливан, чие убиство во 1964 година особено ја шокираше јавноста. Токму таа ќе игра клучна улога во откривањето на вистината децении подоцна.
Град во страв
Бостон во раните 1960-ти беше град на традиција и силна заедница. Но, убиствата променија сè. Улиците се празнеа по стемнување, жените купуваа кучиња чувари, оружје и дополнителни катанци. Стравот беше толку распространет што ги промени секојдневните навики – од одење на фризер до вечерни прошетки.
Медиумите секојдневно известуваа за „Бостонскиот давител“, а паранојата растеше. Никој не знаеше каде ќе удри следно.
Истрага и признание
Истрагата беше најголемата во историјата на Масачусетс. Полицијата испрашуваше илјадници осомничени, а во еден момент се посомнева дека убиствата можеби не биле дело на еден човек.
Пресвртницата се случи во 1964 година, кога Алберт ДеСалво беше уапсен за сексуални напади поврзани со случајот „Зелениот човек“. Додека беше во притвор, тој им се довери на својот колега Џорџ Насар и адвокатот Ф. Ли Бејли дека тој е Бостонскиот давител.
Тој признал 13 убиства и знаел многу детали за местата на злосторството. Сепак, никогаш не бил формално обвинет за убиствата – бидејќи немало цврсти форензички докази што го поврзуваат со сите жртви.
Судење, смрт и сомневање
ДеСалво беше осуден на доживотен затвор во 1967 година, но за силување и провала, а не за убиство. Тој беше убиен во затвор во 1973 година, под нејасни околности.
Неговото признание остана контроверзно – додека некои веруваа дека тој е вистинскиот давител, други тврдеа дека го измислува за да стане познат или да се грижи за своето семејство.
Форензиката го дава одговорот
Дури во 2013 година, современата форензика обезбеди клучни докази. ДНК анализата убедливо го поврза Алберт ДеСалва со убиството на Мери Саливан, последната и најмлада официјална жртва. Сепак, никогаш не беа пронајдени докази за другите 12 убиства, оставајќи го отворено прашањето за можни други сторители.
Случајот „Бостонскиот давител“ остави длабок белег врз културата и криминологијата. Книгите, филмовите и документарците со години ја поттикнуваат фасцинацијата со овие злосторства. Филмот „Бостонскиот давител“ (1968) во кој главните улоги ги играат Тони Кертис и Хенри Фонда, дополнително го зацврсти митот.
Во исто време, случајот покажа колку криминалистичката наука во раните 1960-ти била неподготвена за вакви злосторства. Токму овие недостатоци подоцна го инспирираа развојот на форензичките методи и профилирањето на сериските убијци.
Приказната за Бостонскиот давител продолжува да нè прогонува. Алберт ДеСалво е поврзан преку ДНК со барем една жртва, но мистеријата околу другите убиства никогаш не е решена. За Бостон, сепак, сеќавањето е јасно: две години во кои градот живеел во постојан страв се засекогаш врежани во колективната меморија – потсетник за ранливоста на општеството и темните длабочини на човечката психа.




