Македонското општество и неговите елити се повеќе се вртат во маѓепсан круг. Во круг каде предлозите за загрозеннационален идентитет и јазик минуваат во орбитата на систематски и намерно оркестрираната психоза.
Во тензичната предизборна ситуација и борбата за власт, меѓусебните напади меѓу политичките субјекти, без никакви инхибиции, сепренесуваат и на „негативно“ влијание на некои надворешни фактори. Посебна цел е т.н „Француски предлог“. Со него се предвидуваусловот во преговарачката рамка за членство во ЕУ да се спроведат уставни промени, вклучително и вклучување на Бугарите во
преамбулата на Уставот… Во написите во весниците и во телевизиските интервјуа, водечки политичари, научници и дипломати се повеќе ја критикуваат Европската унија затоа што подлегнал на сугестиите на Софија и зазел позиција спротивна на неговите сопствени вредности.
Антиевропската реторика, веќе заситена со систематската и параноична омраза кон Бугарија, ја разоткрива суштината на проблемот. Ова е неподготвеноста на државотворните и интелектуалните елити покрај Вардар да навлезат, надвор од пропагандните клишеа за македонската историја, во подлабоките слоеви на минатото.
Овој хендикеп беше јасно видлив на 27 јануари 2024 година. Тогаш по повод српскиот празник „Свети Сава“ во Скопје пристигна официјална делегација од Белград на чело со претседателот Александар Вучиќ. Ова е и Ден на српската заедница во Република Македонија. Одржаната традиционална свечена вечер посветена на светецот беше искористена за да се анатемизира „антиевропското“ однесување на ЕУ и Бугарија кон Скопје и јасно да се стави до знаење дека вистинскиот пријател на РС Македонија во овој свет што динамично се менува е
Србија. Ова беше истакнато со присуство на претседателот Стево Пендаровски, премиерот во оставка Димитар Ковачески и лидерот на опозицијата Христијан Мицкоски.
Во своето обраќање до оние кои ја почестија прославата, Александар Вучиќ со потсмешна уметност истакна: „Сакам да кажам нешто за добрите луѓе овде, за нашите браќа Македонци и за нашите српско-македонски односи. Не се плашам да кажам дека Македонците ни се најблиски луѓе, немаме поблиски луѓе. И нешто што јасно го кажувам е дека не сакаме ништо од Македонија… Не бараме ни од вас промена на Уставот, тоа е ваша внатрешна работа. Се што бараме е да ни ја пружите раката кон вас…“
Конечно, Вучиќ не се двоумеше да ја пофали сопствената политика: „…И денес нашиот пат зависи од изборот, од тоа дали како народ ќе избереме слобода или нечија власт над нас, независност или вазалство, суверенитет или потчинетост… ”
Овие зборови станаа повод за многу коментари на политичари, дипломати, новинари и сето тоа во духот на „несебичната“ добронамерност на Вучиќ.
И ако некој отиде предалеку во клекнувањето на колена пред северниот сосед, тоа беа Пендаровски и Ковачевски. Нивните изјави се преплавија со замена за вистината која се всадуваше со децении, кои со фанатична доследност беа и продолжуваат да се всадуваат во главите на секоја следна генерација на Македонија. И двајцата ја демонстрираа сопствената криминална рамнодушност кон трагичната
судбина на државата, чии празници требаше да ги претседаваат со поголема предвидливост и со висока доза на критика на брутално всадената слика на минатото… Наместо оваа света улога, тие се натпреварувале повеќе да се задоволат и да го импресионираат српскиот сатрап со својата посветеност.
Не е толку тешко да се сфати, врз основа на кои надворешни и внатрешни фактори, скопската партија се повеќе и повеќе е принудена да ја откинува својата миметичка проевропска боја и да се враќа во крстилницата на својата лажна суштина. Проблемот е и длабоко психолошки и заситен со тврдења за интегритет и морал, намерно водени од одредени идеолошко-политички диносауруси…
Злосторствата на овие диносауруси секој може да ги открие и денес ако се потруди да ги отвори страниците на книгата преведена на македонската јазична норма во 2000 година. Насловен е „Рани балкански војни 1912-1913 – Извештај на Карнегиевата балканска комисија“. Книгата е објавена по идеја и инсистирање на тогашниот министер за култура во Скопје, почитуваниот интелектуалец, почитуван по
духовното воздигнување, проф.Димитар Димитров.
Нека го отворат овој документ господата Вучиќ, Пендаровски, Ковачевски, Мицкоски и политичарот и дипломат Антонио Милошовски, кои побрзаа да се приклучат на нивната компанија. Таму ќе најдат текстови во кои се разоткрива суровоста на српскиот окупаторски режим во Македонија по 1912. Овој режим нема друга цел освен – геноцид и србизација на пронајденото население, неговите традиции, култура и самосвест…
На пример, на страна 216 читаме: „…На 15/28 март почнаа да прават попис во кој немаше графа „Бугари“. Специјалните пратеници одеа од јадица до јадица, наидувајќи на отпор насекаде… Меѓутоа, бидејќи официјалниот список ја имаше само колумната „Срби“, весниците објавуваа бројки како целото население да е српско…“ А на страна 217: „Секаде се повторуваат истите факти, во Скопје, Велес, Прилеп итн… Дури и жени биле тепани и затворани затоа што се нарекувале Бугари… На 29 јуни/12 јули, роденденот на кралот Петар, сите затворениците беа донесени во салата на владата. Потпрефектот им ветил амнестија доколку се согласат да прифатат дека се Срби. Двајца од нив одговорија во име на сите други дека само како Бугари можат да бидат лојални поданици на Србија…“ итн. примерите се безброј. Одговорот на прашањето од каде овие „Бугари“ во тогашна Македонија, го оставаме на совеста на сите денешни бранители на идентитетот.
И зошто овој период од историјата на народот, исполнет со мрачна слава, тактично го заобиколуваат политичарите и просветителите со деликатна благонаклоност кон „подвизите“ на освојувачот-поробувач!? На оваа позадина, како да ги доживуваме зборовите на претседателот Стево Пендаровски изговорени по повод преговорите со Бугарија со ароганција на неук и морално осакатен човек!? Во интервју за „Слободен печат“, цитирано и од „Република“ на 30 јануари 2024 година, тој
самоуверено изјави: „… Преговарачката рамка сигурно можеше да се подобри доколку Бугарија не навлезе со радикална националистичка реторика. .. Кога ја имате таа земја на луѓе кои зборуваат јазик од 18 век и бараат од нас нешто нечуено… јасно е дека треба да се обидете да го намалите тој дијалог, во тој момент само монолог од Бугарија. и диктат, во разумни граници… Исто така, не би било ако има европски политичари во Бугарија…“
Разбира ли Пендаровски, разбираат ли останатите денешни македонски лидери и нивната пејачка дружина професионални „патриоти“ по
колку тенок мраз чекорат!? Овој мраз може да се скрши во секој момент… Споменатите случаи на систематски геноцид од страна на српскиот терористички режим во Македонија, откриени од истражната комисија Карнеги, се само предупредувачки навестување за вистината.
Не е далеку денот кога големата вистина ќе се издигне до својата целосна височина. Ќе се крене како одмазда за џелатите и воздишка за
олеснување на жртвите…
————————————————- ——————————-
Иван Николов е новинар, публицист и издавач
