Ана Франк била Еврејка родена на 12 јуни 1929 година во Германија, која станала светски позната по својата смрт преку дневникот што го водела за време на Втората светска војна.

Кога нацистите дојдоа на власт и започнаа со прогон на Евреите, нејзиното семејство избега во Холандија. Во 1942 година, за да се спасат, се скриле во тајна соба, која сега е музеј. Во текот на речиси две години криење, Ана напишала дневник кој станал едно од најшокантните сведоштва за Холокаустот.

На 4 август 1944 година, во тивка куќа на каналот Принсенграхт во Амстердам, тишината ја прекинаа чекори и гласови кои не навестуваа добро. По повеќе од две години поминати во целосно криење, Ана Франк и нејзиното семејство беа откриени и уапсени од нацистите.

Зад оваа обична фасада се наоѓа таканаречената „Задна куќа“ – тајна соба скриена зад подвижна библиотека. Таму, 25 месеци, се кријат осум луѓе: семејството на Ана, семејството ван Пелс и стоматологот Фриц Фефер. Тие живеат во постојан страв, но и со надеж за опстанок.

Апсењето е извршено околу 10 часот наутро од страна на германската тајна полиција (Гестапо), предводена од Карл Јозеф Зилбербауер, офицер од Виена. Сè уште не е сосема јасно кој точно го поднел извештајот, но истрагите во текот на годините укажуваат на анонимна дојава.

Двајца од нивните холандски асистенти, Јоханес Клајман и Виктор Куглер, исто така беа уапсени со нив. Другите двајца асистенти, Мип Гис и Беп Воскуил, не беа уапсени. Мип подоцна го пронајде дневникот на Ана, тетратка што таа внимателно ја зачувала, надевајќи се дека ќе ѝ ја врати на девојката по војната.

По апсењето, сите што се криеле биле депортирани. Ана Франк и нејзината сестра Марго починале во логорот Берген-Белзен на почетокот на 1945 година. Само нивниот татко, Ото Франк, преживеал. Кога се вратил во Амстердам, го добил дневникот на неговата ќерка. Во 1947 година, решил да го објави,  за да потсетува на  „Историјата“.

Денес, дневникот на Ана Франк е преведен на над 70 јазици и го читаат милиони. Но, зад секој збор стои вистинска приказна – за девојка која едноставно сака да живее, да пишува и да биде разбрана.

4-ти август не е само датум во календарот. Тоа е денот кога тишината е прекината и светот губи глас. Иронично, токму овој глас продолжува да живее, благодарение на она што е напишано.