Враќање на фабричките поставки од 1992 година.
Значи, дојде време српската политичка елита, која е истата партиска корупција од деведесеттите години со променети улоги и имиња, да се врати во фабричките поставки од 1992 година, кога меѓународната заедница воведе сеопфатни санкции врз Милошевиќовата Србија. Иако нема глупави политички снобови, како тогаш, кои пркосно ќе возвратат дека сме подготвени „да јадеме корења“ во одбрана на Србија, медиумите и аналитичарите на Вучиќ нè убедуваат дека сè ќе биде во ред, барем до крајот на годината.
Змијата, гуштерот и колективниот рефлекс
Можеби новите санкции, засега, немаат длабочина и обем како претходните, но психолошкиот ефект од споменувањето на какви било санкции кај постарите граѓани кои ги почувствувале на своја кожа, а кои се во мнозинство, има подеднакво психолошки ефект. Оној кого го каснала змија, се плаши и од гуштерот.
Овој пат, нема да се задржуваме премногу на можните последици, кои се уште се неразбирливи, ниту на другите технички детали од американските санкции. Ќе се обидеме да го идентификуваме тој мрачен, внатрешен механизам што ја доведува Србија, дури и во мир, во фронтален конфликт или со целиот свет или барем со најсилната светска сила, по втор пат за 33 години.
Како си воведовме санкции самите на себе
Претходните санкции што ни ги наметна Советот за безбедност на ООН на 31 мај 1992 година беа последици од процесот започнат со државниот удар на Милошевиќ врз уставниот систем, што доведе до фундаментална промена во автономниот статус на Косово и Војводина.
Ова беше завршено во 1989 година со воведување на економски санкции против друга членка на федерацијата, Словенија. Толку за воспоставениот наратив дека никогаш не сме вовеле санкции против никого, а да не ги спомнуваме оние што ги воведовме врз непослушните Срби преку Дрина и Дунав за време на подоцнежните војни во Хрватска и Босна и Херцеговина. По ова следеше финансиски напад врз федералната каса со печатење на над четири милијарди марки, во динари.
Ова веќе беше очигледна подготовка за војната што ќе следеше, прво во Хрватска, а кога во 1992 година стана јасно дека се проширила во Босна, пристигнаа санкциите. Похрабрите историчари ги ставија овие санкции – кои ја изолираа Србија во една од најмоќните и најважните децении во историјата на цивилизацијата – во однос на нивната штетност, на исто ниво со најтемната ера на османлиското владеење.
Русија тогаш и сега – стари рефлекси во нова форма
Политичките преживеани од оваа лоша ера, како што е поранешниот прв млад човек на Слоба, Ивица Дачиќ, понекогаш го објаснуваа ова големо недоразбирање со светот со тивок глас со нашето неразбирање на последиците и промените што ќе ги донесе познатиот пад на Берлинскиот ѕид во 1989 година. Во критичниот период од распадот на СССР, кога Елцин ја направи Русија независна и го пензионираше Горбачов, Милошевиќ исто така финансиски им помогна на своите противници, тврдокорните кои го извршија неуспешниот државен удар. Значи, сосема е јасно зошто Русија на Елцин потоа се приклучи на меѓународните санкции против СР Југославија.
Токму затоа новите санкции што САД и Русија ги воведоа врз Србија и ги активираа пред околу десет дена предизвикуваат нарушување на свеста кај поддржувачите на Трамп. Ја ставив и Русија покрај Америка како актер на санкциите, бидејќи во случајот со НИС овие две земји подеднакво „држат и нож и леб“, а Русија реагираше бездушно, ладно и сурово на возбудените очекувања на оние кои се „единствените во Европа да не ѝ воведат санкции поради војната во Украина“.
Дополнителна вознемиреност и конфузија донесе и одложувањето на потпишувањето на поволниот долгорочен договор за гас со Русија, кој е продолжен од мај, а сега е сведен на договор само до крајот на оваа година?!
Љубови што болат: Путин, Трамп и Си
Сето ова дегенерираше во состојба на целосна ужаснатост за Србија.
Што му згрешивме на Бога?
Не се ли Путин и Трамп две од нашите најголеми љубови, на кои, како никој друг досега, им „го дадовме задникот под кирија“? Путин го доби НИС за џабе, нема да го национализираме сега ниту да му воведуваме санкции поради агресија, четири години поради тоа, ниту еден збор кон ЕУ, и ниту писма ниту разгледници од него…?
„Србите за Трамп“ се распаднаа со поддршката на претседателската кампања во изминатите две години, тука отворено се восхитувавме на неговите разбојнички акробации, дури и кога воведе една од најголемите увозни царини на планетата, да не заборавиме со колку радост сите бездомници во Бања Лука, со јагниња и волови, ја славеа победата на портокаловиот Нерон, кога тоа…?
Да не ги заборавиме Кинезите: им дадовме десет пати повеќе отстапки и големи работни места отколку на Русите, па зошто не можеме ни да погледнеме во правец на Си и да бидеме сигурни во нивното вето во Советот за безбедност на ОН, како можна алтернатива на руското вето? Па што значи тоа постојано прогласувано „челично пријателство“?
Кинеската корона, руската агресија врз Украина и американското враќање на Трамп на власт го превртија светот наопаку и испуштија рулет од промени чија траекторија сè уште не забавува. Како и со падот на Берлинскиот ѕид, српските политички елити не разбираат каде погрешиле и зошто небото повторно им се срушило на глава.
Стратегијата на плачко бебе и автоимуниот синдром на нацијата
Плачливата стратегија „на која нога ќе стојат Трамп и Путин“, која е вообичаена меѓу медиумските аналитичари и политичари, нè води кон длабок, сè уште неразбирлив историски и цивилизациски минус. Тоа ќе биде дека решението за енигмата на санкциите во 1992 година, а особено денес, и најдлабокиот одговор на причините за страдањето не се наоѓаат надвор од нашата куќа, во меѓународните односи и турбуленциите, без разлика колку се големи и важни.
Последен час е целосно да се свртиме кон Западот, со сите негови маани и несовршености, бидејќи не станува збор само за пари, стандарди и подобар живот, туку и за напуштање на агресивниот руски модел, кој, по дефиниција, ве соочува со напредниот, демократски свет.
Да не заборавиме дека станува збор за еден фатален, внатрешен механизам што ги сруши двете најголеми империи во историјата на модерната цивилизација – онаа на Романови (1917) и советската (1989) – во имплозија без ниту еден куршум да биде испукан од страна?! Затоа, по правило, Русите ќе ја изгубат и оваа војна, но кога ќе престане пукањето.
Во меѓувреме, дали Србија ќе најде антивирус за овој автоимун синдром што ја уништува одвнатре 35 години, или ќе продолжи да талка по историски споредни патишта како Одисеј кого никој не го чека на крајот од патот?
