Има филмови кои се чини дека остануваат обвиткани околу гледачот по напуштањето на киното и го тераат да го гледа светот околу него со различни очи. Да сфати, иако накратко, дека сè што го опкружува не е воопшто тоа што изгледа на прв поглед. Погадна е…
“Умри, моја љубов” е токму така. Опишан од многумина како “мајчински хорор”, новиот филм на Лин Ремзи, кој ја создаде подеднакво непријатната “Треба да зборуваме за Кевин”, е многу повеќе од таа сочна дефиниција.
Приказната, базирана на истоимениот роман на Аријана Харвиц, ги следи двојката Грејс (Џенифер Лоренс) и Џексон (Роберт Патинсон) кои се преселуваат да живеат во куќа во оддалечен дел на Монтана, која Џексон ја наследил од неговиот чичко. Подоцна дознаваме дека чичкото извршил самоубиство и приватноста на имотот ќе стане катализатор за состојбата на Грејс.
Набргу по раѓањето на нивниот син, таа се наоѓа сама дома речиси цело време, додека Џексон патува далеку на работа која ние не ја разбираме, и ние не разбираме дали екстремните услови на Грејс се резултат на постнатална депресија или комбинација од ментална болест.
Во секој случај, кадрите во кои Џенифер Лоренс е сама на екранот – а тие се веројатно повеќе од половина од филмот – се заглавуваат на грлото и тешко може да се опишат како пријатни за гледање. И покрај голотијата во некои од нив, што лажно би привлекло некои наивни гледачи.
И романот на Харвиц и амбициите на режисерот се да создадат веродостоен портрет на постнаталната депресија, состојба за која сигурно малку се зборува и создава за неа. Бебето можеби навистина ја отклучува подлабоката криза во Грејс. Сепак, нејзините демони живеат во неа долго пред мајчинството и ја користат секоја прилика да излезат на виделина. И метафорите преку кои ги гледаме – мистериозниот моторист, осамениот коњ, запалената шума, алудираат на ова.
Сепак, “Умри, љубов моја” воопшто не е филм само за постнатална депресија и ментално здравје. Ова е првенствено приказна за осаменоста и болката од тоа да бидеш неразбран од лицето со кое си избрал да го поминеш својот живот. Го гледаме и во слабите обиди на Џексон да и помогне на Грејс – тој навистина сака да го направи, но не знае како, и во прекинатата врска меѓу неговите родители. И покрај нивното малку време на екранот, не можеме да не ги споменеме величествените Ник Нолти и Сиси Спејсек во овие улоги.
И двата пара не тераат да размислуваме за генерацискиот модел кој го апсорбираме од нашите родители и свесно или не го внесуваме во нашите интимни врски. Не можеме да кажеме дека луѓето во овие двојки не се сакаат еден со друг. Само љубовта не е секогаш доволна за да не спаси од нашите демони.
“Умри, љубов моја” е во кината од 7 ноември
